নৱকান্ত বৰুৱা (ইংৰাজী: Nabakanta Barua) অসমৰ সাহিত্য জগতৰ এটি প্ৰসিদ্ধ নাম। 

এখুদ ককাইদেউ বৰুৱাৰ জনপ্ৰিয় ছদ্মনাম। 

একালত তেওঁ সীমা দত্ত ছদ্মনামেৰেও বহু কবিতা ৰচনা কৰিছিল৷ তেওঁৰ কবিতাবোৰে আধুনিক অসমীয়া কবিতাক এক অনন্য মাত্ৰা প্ৰদান কৰি থৈ গৈছে৷ 

নৱকান্ত বৰুৱাৰ প্ৰতিখন কবিতা পুথিকায়িক জীৱনৰ সৌন্দৰ্য, প্ৰেমৰ মাধুৰী, মৃত্যু ৰহস্য আদি বিবিধ বিষয়বস্তুৰে সমৃদ্ধ। 

তেওঁৰ কবিতাবোৰত ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰ, এলিয়ট, হুইটমেন, তথা খলিল জিব্ৰানৰ কবিতাৰ কিছু কিছু প্ৰভাৱ দেখা পোৱা যায় যদিও এক নিজস্ব স্বকীয়তা তেওঁৰ সমূহ কাব্যসম্ভাৰত বিদ্যমান৷ 

তেখেতৰ বহু সমাদৃত কবিতাসমূহৰ ভিতৰত অন্যতম হল মনত পৰেনে অৰুন্ধতি, ইয়াত নদী আছিল, পলস, ৰাৱন, মহাকাব্যৰ পাণ্ডুলিপি, ক্ৰমশঃ আদি।